Back to school! Leerzaam zowel voor mij als voor de leerlingen. Op HielZ en met Buck aan mijn zijde. Buck had ik bij me als, de 37 kg wegende, metafoor die altijd door iedereen geknuffeld wordt. En als dat niet gebeurt hij er zelf wel om vraagt. Stoppen met knuffelen is geen optie. Dan duwt hij zijn snuit tegen je aan. Een hond in de les was uiteraard verrassend en Buck zocht elk lesuur binnen no time zijn knuffelaar uit. Geen kind aan gehad. Op mijn eerste ochtend wist ik niet wat ik kon verwachten en begon ik, nadat ik mijzelf had voorgesteld, met de les. Op het projectiescherm toonde ik een sheet van een salarisstrook. Die herkende iedereen. Want deze jong volwassenen hebben, naast hun studie, allemaal een bijbaan(tje). Op mijn vraag wie hun salaris betaalde kreeg ik diverse antwoorden. Maar niet het antwoord dat ik graag wilde horen. De klant. En de klant moet je dus altijd knuffelen. In overdrachtelijke zin wel te verstaan.

De eerstejaars, die overigens ouder zijn dan ik in mijn eerder blog schreef, hebben met name ervaring opgedaan en doen dat nog, in het particuliere/publieke segment. Ik vertelde hen over mijn ervaringen in het zakelijke segment. Hoe bepaal je de doelgroep? Hoe wordt een evenement afgestemd op een doelgroep? Wat zijn de selectiecriteria? Ken je je klant? Wat is de doelstelling van je evenement? Ook het gericht versturen van een gepersonaliseerde uitnodiging kende men nog niet. Of het vastleggen van de responsgegevens. Laat staan het versturen van een gepersonaliseerde bevestiging. Feitelijk begint het knuffelen van de klant hier al. Heb hen verteld dat het gaat om oprechte aandacht en inlevingsvermogen. De studenten daarentegen nodigen liever hun hele netwerk via Facebook uit. Ongeacht de interesse van de genodigde. Er ontstonden hierdoor tijdens de lessen geanimeerde discussies. Gelukkig waren ze ook nieuwsgierig. Ze hingen aan mijn lippen bij mijn verhalen over mijn meest succesvolle en over mijn meest waardeloze evenement.

Verder leerde ik hen wat het verschil tussen de zwarte (bediening) en de witte (keuken) brigade is en we namen de diverse dresscodes door die op een uitnodiging kunnen staan. De dresscode tenue de ville was tot mijn verrassing nieuw voor mijn publiek.

Een week later ging ik op voor mijn tweede ochtend als gastdocent. Uiteraard ook nu op HielZ en was Buck er ook bij. Dit keer had ik een case voorbereid. Hoe maak je een zogenaamd “welkomstsheet”? Welke stappen neem je en met welke valkuilen hou je rekening? Er ontstonden leuke gesprekken. Echter in mijn laatste uur was er een groepje van 4 studenten dat die dag liever niet naar school was gekomen. En dat lieten ze zowel verbaal als non verbaal duidelijk merken. Hierdoor werd de rest van de klas ook afgeleid. Een kwartier voor het eind van de les werd het mij te veel en heb hen verzocht hun gesprek op het schoolplein voort te zetten… Ik voelde me er niet senang bij, maar het bleek een juiste beslissing. Het laatste kwartier was de rest van de klas volledig bij de les. Zij legden mij hun vragen voor waar zij mee worstelden bij een project dat hen was toegewezen. Bij het verlaten van de les vroeg een leerling om mijn mailadres. Hij is bezig met het organiseren van een zakelijk evenement en wilde mij kunnen bereiken.

Conclusies: 60 minuten is lang. De concentratieboog verslapt na ongeveer 3 kwartier. Ik ben best gewend om (veel) te praten, maar na 4 uur had ik toch last van een droge keel. En ik ben verrast over hoe leuk ik het vind om voor een klas te staan. Gelukkig viel mijn optreden bij de opleiding ook in goede aarde en word ik volgend lesjaar opnieuw ingeroosterd.