Als je zoals ik regelmatig evenementen organiseert, weet je als geen ander dat de geneugten tijdens de dag/avond zelf ook wel eens kunnen tegenvallen. Neem het voetenprobleem. Als goede gastvrouw loop je niet op Crocs, Uggs of andere gemakkelijk (edoch lelijk) schoeisel. Bij hoge uitzondering kan er wel eens een gympie of een ander hakloze schoen aan je gepedicuurde voet.

Hakloos

Er zijn maar weinig evenementen waarbij ik hakloos door het leven ga. Neem nou de 11 dagen durende Tefaf. Een prachtig evenement waar je maanden naar toe werkt. Er moet veel geregeld worden: gastenlijsten, drukwerk, aankleding stand, catering, parkeervouchers, enzovoort, enzovoort. Alles moet op D-day klaar zijn. D-day is de preview. Eén dag voorafgaand aan het publieksevenement dat 10 dagen duurt, reist tout kunstzinnig Nederland helemaal opgedoft en afgepoederd richting de Limburgse hoofdstad.

Een aantal dagen ervoor was ik dan al in Maastricht om de standbouwers de laatste instructies te geven, de cateraar te spreken, de bloemist te complimenteren, de gidsen te instrueren, de bestelde catalogusvouchers en uitrijkaarten op te halen en de in de stand getoonde kunst op te (laten) hangen. De hotelkamer waar ik verbleef veranderde in een soort van goed uitgeruste kledingwinkel. Jurkjes, rokjes, blouses en niet te vergeten veel pumps en bijbehorende accessoires (kettingen, oorbellen, armbanden) werden daar in de meestal te kleine beschikbare kledingkast opgeborgen en aan een extra aangevraagd kledingrek opgehangen. Een vrouw wil namelijk kunnen kiezen.

Ik heb de Tefaf 10 jaar met veel plezier “gedraaid”. Alleen dat eerste jaar dat vergeet ik nooit meer. Ik had toen geen hakloze schoenen bij me. Dag één gaat nog prima. Je voeten zijn dan nog poezelig, maar bij dag twee heb je aan het eind van de 11-urige werkdag “pien aan de veut”, Limburgs voor pijn aan je voeten. En die pijn gaat niet weg, want je hebt nog 9 dagen te gaan en het wordt alleen maar erger. Het Mecc is groot, dus je maakt veel meters op een dag en ook in de stand sta je voornamelijk. Zitten is voor de gasten.. Een kleine 3000 in 11 dagen tijd.

Stand klaar voor ontvangst

All Stars

Vanaf het tweede jaar had ik dan ook heel wijselijk gympen bij me. Ik kwam keurig voordat de beurs opende in vol ornaat aan, maar mijn beeldige outfitjes werden gecompleteerd door een paar all stars. Bij de laatste gong, waarbij werd aangekondigd dat de beurs ging sluiten (rond kwart voor 7 in de avond) als er bijna geen gasten meer in de stand waren, deed ik een soort van act.

Met veel bombarie gingen de hooggehakte schoenen uit en kwamen de gympen weer tevoorschijn. De gasten/collega’s die dan nog aanwezig waren, waren begripvol, maar vonden het ook meer dan vermakelijk. En gegympt en wel verliet ik dan rond half 8 de beurs om vervolgens in de hotelkamer lang te badderen en vroeg onder de wol te gaan. Want er stonden nog meer dagen voor de deur, waarbij de genodigden voor die dagen ook weer fris en fruitig te woord werden gestaan.