Sail 2015 komt er weer aan. Een fantastisch 5-jaarlijks terugkerend evenement. Historische, nog varende, tallships uit de hele wereld komen naar onze hoofdstad om daar een aantal dagen aan te meren. Het ultieme hoogtepunt is de Sail-In. Op die dag komen de schepen naar Amsterdam en worden ze op het laatste deel van hun tocht vanaf IJmuiden door duizenden bootjes begeleid. Alles wat drijft, van zeewaardig jacht tot pieremachochel, is dan op het water te vinden.Een beetje Amsterdamse organisatie doet daar uiteraard aan mee. Zo ook wij. En wat is het een feest om circa 300 van je relaties voor de Sail-In uit te nodigen. Het is een ware kunst om door het old-boys netwerk heen te komen waar de Sail-organisatie uit bestaat. En als het dan al lukt en je meldt dat je met een boot uit Rotterdam wilt varen, dan heb je een uitdaging, zoals tegenwoordig problemen worden genoemd.

Ik had inderdaad de raderstoomboot De Majesteit die in Rotterdam haar thuishaven heeft, wederom ingehuurd om naar Amsterdam te komen. Hun catering is goed en bij slecht weer kun je het schouwspel van binnen bekijken. Dus alles geregeld; van gepersonaliseerde uitnodigingen, het Winke Wagner Jazzquartet voor gezellige entertainment en, eigenzinnig als ik ben, een aangepast buffet, tot aan logospeldjes voor de gastheren. Zelfs het weer werkte mee! De zon stond hoog aan de hemel. Aan de sfeer zou het niet liggen. Dit keer, zo had de Sail-organisatie me nadrukkelijk toegezegd, zou er géén verkeerschaos naar de havens zijn. Men had alles strak onder controle. Toch had ik een slecht onderbuikgevoel.

En dat onderbuikgevoel werd helaas werkelijkheid. Het hele verkeer zat rond 9 uur (onze geplande boardingtijd) muurvast. Gasten kwamen niet een beetje, maar veel te laat (gestresst) bij de havens aan. Alleen de enkeling, die net als de organisatie, om 7 uur ’s ochtends in het havengebied was, was op tijd. In 15 minuten tijd kreeg ik 103 telefoontjes (ik heb ze nageteld) en probeerde ik alle bellers gerust te stellen. We zouden op hen wachten en we waren ons bewust van de verkeerschaos. Tot overmaat van ramp had men onze boot helemaal aan het eind ingepland. Tegen de tijd dat wij wilden gaan varen mocht je nog maar één kant op: achter de stoet aan. Het weer was fantastisch, de sfeer aan boord goed, maar bij mij stond het huilen nader dan het lachen. Het was de bedoeling dat we zouden varen en een aantal indrukwekkende beelden zouden hebben, maar dat heeft hooguit 10 minuten geduurd. En ach, over de terugweg zal ik het maar niet hebben. Wederom een file om uit het havengebied te komen. Voor mij geen Sail meer mét relaties óp een grote boot. In het document met testimonials vind je op pagina 31 het verslag van één van de aanwezigen. Gelukkig bleef ik blijkbaar voor de gasten koelbloedig. Dát dan weer wel.