Soms wil je bestaande rituelen doorbreken. Zo ook met de golfdag die ik organiseerde. Ik wilde het anders. Niet het standaard registreren, baan opgaan, rondje spelen, prijsuitreiking en seated dinner. Ik wilde dat er onderling meer genetwerkt wordt. Hoe pak je dat aan? Ik had hulp nodig. En niemand anders dan Stephan Trumpi kon me daarbij helpen. Stephan weet als geen ander hoe je het ijs breekt en nog veel belangrijker: hoe het golfspel volgens de etiquette gespeeld wordt. Zijn leuze is: “als de bal niet voorbij de hole komt, dan heeft de bal geen kans gehad om ín de hole te komen.” Dus kort vóór de hole spelen is in zijn visie een slechte bal. En niemand, man of vrouw, kan zijn charmes weerstaan. Een leraar zoals een leraar hoort te zijn: met veel geduld en gevoel voor humor.

En Ik vond in Best een mooie golfbaan met een zeer meewerkend management. Er zouden i.v.m. privacy geen logovlaggen bij de ingang hangen, maar wel werden alle holes voorzien van een holevlag en een -cup waarop ons logo prijkte. Bij registratie kregen alle 80 deelnemers golfballetjes met daarop hun naam bedrukt én een golfschoenentas waarop hun naam geborduurd was. Zélfs voor die golfer die zich één dag voor het evenement nog had aangemeld. Kwestie van goede BFF’s.

Na het welkom kregen de deelnemers geen traditionele golfles, maar een uurtje Course Management. Stephan en zijn golfleraren leerden de groep het golfspel van een andere kant te benaderen. Niet door de grip of stand te veranderen, maar door op een andere manier naar de baan en de oplijning te kijken.

De wedstrijd startte na de lunch met een shotgun. Iedere flight kreeg, naast een eigen gastheer of -dame, een golfpro mee, die hen tijdens 9 holes van tips voorzag. Het was geen officiële wedstrijd, dus dan mag dat en er werd via het zogenaamde “best-ball“-principe gespeeld, om op die manier al minder individueel door de baan te gaan. De flights waren niet ingedeeld op basis van handicap, maar op basis van de 20 kantoren waar de deelnemers van advies voorzien werden. In iedere flight liep een vertegenwoordiger van het betreffende kantoor. Tijdens de wedstrijd reed ik in een golfkarretje met de marshall en een professionele fotograaf rond en werd iedere flight op de gevoelige plaat vastgelegd. Deze foto werd hen een week later, voorzien van een persoonlijk berichtje door de betreffende gastheer of –dame, als aandenken toegestuurd.

@work

Binnen de golfwereld wordt een dergelijke dag traditioneel met een seated dinner afgesloten. Maar stel; je hebt in je flight geen connectie kunnen maken of geen klik met je flightgenoten gehad en je wordt tijdens het diner naast een van hen geplaatst. Dan kan ik me voorstellen dat je daar niet blij van wordt. Dus… geen seated dinner maar een walking dinner. Kost een paar duiten extra, maar het geeft meer de mogelijkheid om te netwerken met wie je wilt. Uiteraard dienen de gastheren en –dames zich ook dan goed van hun taak te kwijten. Dat maakt deel uit van hun aanwezigheid. Niet gezellig met elkaar babbelen, maar met de aanwezige gasten. Bovendien bleven Stephan en zijn pro’s ook bij dit deel van de dag.

Mijn toenmalige Managing Director, een golfer van de oude stempel, moest wennen aan de veranderingen, maar vond na afloop dat het goed uitgepakt had. De golfdagen die daarna werden georganiseerd, werden in het zelfde format gegoten. Tradities zijn mooi, maar je kunt met een beetje creativiteit rituelen subtiel doorbreken, zodat er nieuwe tradities ontstaan.