Een skûtsje kan om. Ik heb het zien gebeuren. But.. not on my watch. En dat is ook de afspraak die ik met Cees, eigenaar en schipper van onder andere de Nooit Volmaakt  en de Jonge Jacob heb. En met Cees kun je afspraken maken. Net zoals met Klaas. De altijd, nadrukkelijk aanwezige, grappige maar vergis je niet, zeer bekwame zeiler en vaste 2e man. De Nooit Volmaakt is hét wedstrijdskûtsje varend voor Hindeloopen.

Wat mij betreft mag elk skûtsje om, maar niet als er relaties van mij opzitten. Die willen een leuke dag. Zélf (onder het wakend oog van Cees en Klaas) het schip zeilen. En ook al ben je eigenaar van een meterslang zeewaardig zeiljacht, zeilen met een skûtsje is echt iets anders. Dat is hard werken geblazen met en tegen alle elementen.

Zo ook die dag dat ik rond 7 uur ’s ochtends richting Hindeloopen reed. Daags ervoor had ik met Cees nog telefonisch contact gehad. Er was slecht weer voorspeld. En ik wilde weten of hij het nog veilig achtte om te gaan varen of dat ik deelnemers moest afbellen. Volgens Cees werd er schromelijk overdreven; dus it giet oan! Aangekomen in Hindeloopen stond er in mijn beleving een flink windje, maar volgens Cees was die van voorbijgaande aard. Tijdens ons ritueel ontbijtje belde Cees nog met zijn weermaatjes en volgens hen zou, tegen de tijd dat wij gingen varen, de ergste wind voorbij zijn.

Keurig op tijd gingen we met alle gasten richting de haven. Daar aangekomen bleken de weergoden van mening veranderd te zijn. Windkracht 5-6 met uithalers naar 7 en regen.. Een aantal stoere mannen riep nog dat zij dat wel aankonden, maar Cees maakte resoluut een eind aan het zeilfeest. Er zou niet uitgevaren worden. Wat te doen? Er moest nu snel geschakeld worden. Ik kon iedereen naar huis sturen of…

Aan boord was voldoende proviand bestaande uit broodjes, bier en Beerenburger. Ik belde de palingboer die met zijn zoon op een eiland langs onze zeilroute op ons wachtte met zijn vers gevangen paling. Die waren ze  daar ter plekke aan het roken. Na een beetje tegenstribbelen wilde hij wel met zijn voorraad naar de haven komen. Hij had eigenlijk al bedacht dat hij zijn waar nog keer kon verkopen, maar die vogel ging niet op. Toen heb ik de heren in de wind op het dek gevraagd: “willen jullie terug naar huis of gezellig met z’n allen aan boord lunchen”? Uiteraard was de teleurstelling van de gezichten af te lezen. Echter, de in het vooruitzicht gestelde vers gerookte paling en de belofte dat ze een aantal weken later opnieuw mee zouden kunnen, maakte ook veel goed en zo eindigde deze dag in een piepkleine kajuit met 14 luidruchtige mannen. De verhalen werden, naarmate de middag vorderde, steeds stoerder, hilarischer en ongeloofwaardiger. Het werd een gedenkwaardige dag, waarbij veel zakelijke contacten werden gelegd. Waarmee ik maar wil zeggen: het gaat niet altijd zoals gepland, maar met een beetje improvisatietalent kom je heel ver.